Bij ons thuis op de boomkwekerij, op de grens van Alphen aan den Rijn en Boskoop, waren dagelijks Polen te vinden. Voor het zware sjouw- en het geestdodende repeteerwerk waren nu eenmaal onvoldoende medelanders te vinden. Als kind vond ik die buitenlanders bijzonder interessant. Ze communiceerden in een taal die ik nog nooit had gehoord en bovendien waren ze bijzonder vriendelijk.
Het waren overigens niet alleen mannen, maar ook Poolse vrouwen die bij ons thuis de handen uit de mouwen staken. De mannen waren doorgaans potig, de vrouwen tenger maar niettemin beresterk. Met name dat laatste gegeven vond ik fascinerend.
“Dzień dobry”, zeiden ze ’s morgens steevast. Later werd dat een ‘goedemorgen’ met een heel zwaar accent. Ik herinner mij nog dat het Nederlandse elftal in 1980 - ik was toen 10 jaar oud - tegen en in Polen speelde. Het betrof een kwalificatiewedstrijd voor het EK voetbal. Nederland verloor kansloos met 2-0. De volgende ochtend waren de Polen een beetje brak. Ze hadden de overwinning tot diep in de nacht gevierd. Eén van de mannen legde een hand op mijn schouder en zei: “Kocham Stevens.’’ Ik keek hem schaapachtig aan, waarna hij in zijn beste Engels zei: “Ai luv Stevens.” Toen begreep ik het: hij vond Huub Stevens, toenmalig speler van Oranje, een goede voetballer.
Mijn vader was die dag niet blij, want de Polen waren niet vooruit te branden. Zoals hij meestal op maandag ook niet blij was. In die jaren werd over Polen gezegd dat ze veel dronken. Vooral in het weekeinde. Ook werd beweerd dat ze huisraad stalen dan wel vernielden en dat ze, eenmaal weer naar Polen terug, een zwijnenstal achterlieten in het huis dat ze tijdelijk in Nederland hadden bewoond. Dat imago leeft anno 2019 nog steeds. Terecht? Nee. Ik belde met uitzendbureaus, gespecialiseerd in Poolse arbeiders, en met tal van bedrijven waar zij werkzaam zijn. Het is het bekende verhaal: het zijn zoals altijd die paar rotte appels die het voor de rest verpesten.
