Het is woensdag 27 november. De lunch voor de machtigsten van Leiden staat op de agenda. Ik mag voor het eerst aansluiten. En ik ben te laat. Hoe is het mogelijk!? Een sprintje door de regen naar een etablissement in Leiden waar jonge mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt ons bedienen. Hoe mooi, hoe goed. We zijn er bijna allemaal. De discussie is goed. Stevig soms. Inhoudelijk. Met perspectief, ook al zijn we het uiteraard niet op alle vlakken met elkaar eens.
Aan het einde vraagt onze uitgever mij of ik het voorwoord wil schrijven. O ja, voor donderdag. Natuurlijk Oscar, doe ik. De vraag is waarover. Hoe mijn jaar is geweest als ‘machtigste’ van Leiden? Allereerst heeft mij de benoeming met trots vervuld. Erkenning. En motivatie om door te gaan waar ik mee bezig was en ben. Heb echt ontzettend veel mooie - zelfs ontroerende - reacties gekregen. Mijn LinkedIn pagina is ontploft. Wist niet dat je in korte tijd zoveel likes kon krijgen. Mijn kamer vol bloemen. Kaarten. Dus, Machtigste van 2019, maak je borst maar nat. Er staat je nog wat te wachten. En geniet er ook vooral van. Zo vaak word je niet benoemd tot de machtigste van ons prachtige stadje Leiden.
En dan nu? Doorgaan met wat mij aan het hart gaat. Uiteraard mijn gezin. Mijn werk. Mijn kantoor. Mijn collega’s en cliënten. Mijn omgeving waarbinnen ik werk en leef. Er valt nog zoveel te doen. Aan onze medemens. Aan onze omgeving. En we weten het allemaal. De klimaatcrisis kunnen we niet ontkennen. Het feit dat niet iedereen het zo goed heeft als wij, ook niet. Laten we naar vermogen doen wat we kunnen. Een betere wereld begint bij jezelf. Herinner je je de boodschap van Postbus 51 nog? Eigenlijk is er niet zoveel veranderd. En het goede nieuws is, we kunnen iedere dag opnieuw beginnen. Daarom sluit ik af met een uitspraak van Mark Twain, een uitspraak naar mijn hart: geef iedere dag de kans de mooiste van je leven te worden. Dat wens ik eenieder toe.
Henriëtte van Baalen
