Jan Buitendijk
Baanzekerheid lijkt in geen enkele branche of organisatie meer aanwezig. Van de een op de andere dag kan het lot ook jou treffen.
Het zal je maar gebeuren. Je bent uitgenodigd voor een gesprek met je leidinggevende. Een mysterieuze afspraak, want een reden was er niet bij vermeld. Bij een voorzichtige poging aan de secretaresse te vragen wat het onderwerp van gesprek zal zijn, wordt slechts geheimzinnig gegniffeld. We zien het wel. En met de slechte cijfers in het laatste kwartaal kan het toch niet te maken hebben. Deze organisatie heeft wel voor hetere vuren gestaan.
Tot het uur van de waarheid aanbreekt en de desbetreffende afspraak start. Bij binnenkomst in het kantoor van de leidinggevende blijkt ook iemand van P&O in de kamer aanwezig te zijn. De gezichten staan strak. Mevrouw van P&O zit professioneel achter de tafel. Schrijfblok, pen en een stapel enveloppen liggen in de aanslag voor haar. De manager schuifelt wat knullig op zijn stoel. Hij kijkt je nauwelijks aan. Dit is toch een andere sfeer dan in de maandelijkse werkgerelateerde gesprekken.
Het bericht dat ze je doen, komt niet eens als donderslag bij heldere hemel. Je moet er uit! De woorden bereiken je niet eens. Er is een sociaal plan waarin goede afspraken zijn opgenomen. Je hoort ze als holle woorden de kantoorruimte ingaan. Je denkt aan de uitbouw die juist deze zomer aan het huis zou worden aangemeten. De P&O collega zegt dat met het aantal dienstjaren dat je hebt opgebouwd, een aardige ontslagvergoeding gegarandeerd is. Je hoort haar niet. Je denkt aan de studie van je oudste dochter. Ze hoefde zich geen zorgen te maken, jij zou het collegegeld bekostigen. Ook outplacement is een mogelijkheid. Een presentatie hierover is volgende week aan de orde. Niets van dit alles komt aan. Je voelt je maag draaien. Je voelt het hoofd kloppen. De koffie smaakt je niet. Als je vragen hebt, kun je altijd terecht bij de P&O-balie. Jij er uit? Je snapt er niets van. Er is ook een speciaal telefoonnummer beschikbaar. En op intranet staat de nodige informatie.
En je laatste beoordeling was nog zo goed geweest. Maar dat telt niet. Je hoort een woord dat lijkt op afspiegelen, wat dat ook moge betekenen. Het gereserveerde half uur is voorbij. De productie van aanzeggingen gaat voort. Laat het maar even bezinken, krijg je als tip. Zo gaat het vele tienduizenden hardwerkende mensen. Totaal onverwacht komt de aanzegging en een vaststellingsovereenkomst waarin het werkelijke einde is opgenomen. Dienstjaren en sentiment tellen niet meer. Prestaties blijken waardeloos. Wat rest is een vergoeding en mogelijk een coach om de arbeidsmarkt te betreden. Dat lijkt zo simpel, maar voor velen is dat het niet. Positieve energie is hierbij hard nodig. Maar bovenal het loslaten van het verleden en een blik op de toekomst. Ik ontmoet u dan ook graag!
