Het leven is vallen en opstaan. Voor iedereen, dus zonder uitzondering. De ene valt harder dan de andere. Immers, een levensbedreigende ziekte hebben is van een totaal andere orde dan een ontslag. Toch geldt in beide gevallen dat je weer moet opstaan, hoeveel pijn en moeite dat ook kost.
Het overkomt iedereen. Ook ondernemers. Voor hen geldt dat zij zelden direct tegen een gouden ondernemersformule aanlopen. Eerst struikelen ze, stoten ze hun neus en vallen ze een paar keer akelig. Telkens moeten ze weer opstaan. Immers, da’s een vereiste om ergens te komen. Daar is kracht, doorzettingsvermogen en een enorme drive voor nodig. Ook voor de ondernemer is opgeven daarom geen optie.
TYPISCH HOLLANDS
Nederland is een vooruitstrevend land, maar tegelijkertijd moet je hier wel ‘normaal’ doen. Steek je als ondernemer je hoofd boven het maaiveld uit, dan moet je oppassen dat die er niet wordt afgehakt. Waarmee ik wil zeggen, als je niet slaagt, krijg je de hoon van de natie over je heen. “Zie je wel! Ik heb altijd al gezegd dat het kansloos was.” Dat is typisch Hollands. De echte ondernemer laat zich echter niet van de wijs brengen door die commentaren en pioniert door, totdat er succes is en diezelfde criticasters ineens vrienden dan wel fans worden. Dat is dan ook de reden waarom het gros van de ondernemers over een bepaalde hardheid beschikt; er is zo vaak op hun ziel gestaan dat er eelt op is gegroeid. Ook de uitgevers van INTO business zijn regelmatig gestruikeld. Gelukkig stonden ze hierna weer op. Soms snel, soms pas na een aantal jaren. Maar weet je wat nou het mooie is? Ja precies, dat cliché: ze kwamen er sterker uit.
KONING
Laat ik beginnen met mezelf. Ik (inmiddels mede-uitgever van Duin- en Bollenstreek en Haarlemmermeer INTO business) was 28 jaar en werkte als chef-redacteur bij Rijn en Gouwe, een krantenuitgeverij in het Groene Hart (heet nu AD Groene Hart). Mijn carrière kende destijds geen hoge hindernissen, hooguit lagen er wat kiezelsteentjes op de weg. Ik had de wind in de rug en dacht dat ik de hele wereld aankon. Vandaar dat ik solliciteerde bij een andere uitgeverij waar ik meer kreeg, groter was en belangrijker zou zijn. Ik werd hoofdredacteur bij het Nieuwsblad Transport, onderdeel van Elsevier Bedrijfsinformatie. Met enig bravoure praatte ik mij langs de HR-functionaris en de directeur. Mijn salaris verdubbelde, ik kreeg een jaloersmakende auto onder mijn kont, een dertiende maand en een bonus die je gerust als veertiende maand mocht beschouwen. Terecht, want ik voelde mij de koning en daar hoort een mooie troon bij. Het avontuur bij Elsevier duurde twee maanden. Ik verzoop, kon het niet aan. En toen zat ik thuis met een burn-out, tien kilo lichter, een illusie armer en diep ongelukkig. ’s Ochtends werd ik brak wakker en strompelende de rest van de dag als een zombie door het huis. Ik praatte nauwelijks, at het hoognodige, had last van claustrofobie en wilde liever niet de straat op.
