Niet de CEO, maar de CFO is de werkelijke baas van elke onderneming. Wie de cijfers beheert, wordt het meest begeerd, zo wordt gezegd. En dat is niet voor niets. Als man en vrouw samen een bedrijf runnen is hij in bijna alle gevallen de CEO en inderdaad, dan zit zij aan de financiële knoppen. Waardoor zij dus niet alleen thuis, maar ook op het werk de baas is. INTO business Magazine BV-eigenaar Dennis Captein weet er alles van:
In de eerste jaren van INTO business fungeerde mijn vrouw als CFO. Oké, goed, administrateur, boekhouder, CFO, geef het beestje maar een naampje. Waar het op neerkomt, zij factureerde, boekte, deed de betalingen en zag vaak nog beter dan ik hoe goed of hoe slecht het ging. Als parttimer; twee dagdelen per week goochelde ze met de bedrijfsgetallen.
Ik zag daar natuurlijk vooral de voordelen van. Immers, wie kon ik nu beter vertrouwen dan mijn eigen vrouw? Daarnaast is zij een Pietje Precies en dat is wat een CFO moet zijn. Alle staatjes waren altijd up-to-date, er waren nooit betalingsachterstanden en bovendien zat zij bij onze debiteuren als een bok op de haverkist.
Nadelen
Maar er waren ook ontegenzeggelijk nadelen. Zo waren er regelmatig momenten dat ik ’s avonds laat, moe van een lange werkdag, het licht uitdeed, het dekbed over mij heentrok, mijn hoofd op het kussen nestelde en mijn ogen sloot... en dat mijn vrouw op de valreep nog even een kritische vraag van zakelijke aard stelde: “Zeg schat, kan ik alweer wat rekeningen versturen, want de bodem van de schatkist is in zicht?” Waarna ik begon te malen en niet kon slapen.
Dan was er nog wat anders, het ging mijn inziens te vaak over De Zaak. Bij het avondeten, in het weekeinde, zelfs op vakantie. En dat lag meer aan mij dan aan haar, geef ik eerlijk toe. Daarbij merkte ik dat ik haar kanttekeningen niet altijd even goed waardeerde. Want haar mening beperkte zich niet tot de cijfers. Nee hoor, ook over onze klanten, onze leveranciers, de strategie, over personeelsbeleid, bedrijfsauto’s, kantoormeubilair, ons vijf jarenplan, huisvesting, drukwerk, verspreiding, secretariële ondersteuning, potloden gemaakt van gecertifceerd hout, de kerstbonus en het bedrijfsuitje, over alles had zij een vaak glasheldere mening. En die kon ik, eerlijk is eerlijk, niet altijd even goed handelen. Mijn bezwaar was dat zij over alles en iedereen iets te zeggen had, terwijl ze wekelijks nog geen twaalf uur op De Zaak aanwezig was. Maar ik kon het haar ook niet kwalijk nemen. Immers, hoe kun je een ‘collega’ nou verwijten betrokken te zijn?
Strijd
Yep, dat leverde nog wel eens wat strijd op. Een strijd die zij overigens meestal won. Want nogmaals, discussies met vrouwen, zeker die met je eigen vrouw, kun je onmogelijk winnen. Wat nog erger was, achteraf gezien had zij vaak gelijk. Uiteindelijk groeide ons bedrijf en had zij veel meer uren nodig om het werk gedaan te krijgen. Uren die zij niet had, met een gezin met drie kinderen en ook nog eens een parttime job elders. Niet dat die andere baan financieel gezien nodig was, maar INTO business zag zij toch meer als mijn bedrijf. (Wat ergens wonderlijk was, omdat zij zoals vermeld de CFO was.)
Ze bedoelde dat het idee voor het bedrijf uit mijn koker kwam en dus meer mijn dan haar kindje was. En zij had ook behoefte aan de werkomgeving die mijn werkomgeving niet was. Wat ik overigens heel goed begreep. Inmiddels heeft ze haar eigen carrière. Ze heeft zich laten omscholen, heeft haar diploma gehaald en zit nu volop in ander werk. Niets dan respect hiervoor. Vandaag de dag doet ze voor mij alleen nog de betalingen. Kost haar een paar uurtjes per week. Helemaal loslaten heeft ze dus niet gedaan.
