De zin ‘Het maakt niet uit of het een jongetje of een meisje is, als het maar gezond is’ volgt vaak in één adem op de feestelijke bekendmaking van een zwangerschap. Juist voordat zo’n nieuwe leven zich al lijfelijk presenteert blijken we ons dan ineens weer enorm bewust te zijn van het belang van een goede gezondheid. Dan wel.
Maar als die zo gewenste goede gezondheid er bij de geboorte is, wordt die in de regel al weer veel te snel als vanzelfsprekend ervaren. We kunnen er dan ook slecht mee omgaan als wijzelf of als ons kind daarna een keer écht ziek wordt. Helemaal als de kleine zelf nog niet goed in staat is om aan te geven waar het nu precies aan mankeert. Dan hebben we het ineens niet meer in eigen hand.
Het hebben van een goede gezondheid is een enorme rijkdom, die eigenlijk voor het grootste deel van willekeur en dus ook van geluk afhangt. En dat is vrij oneerlijk, zeker voor diegenen die elke dag te maken hebben met de (sociale) beperkingen van hun vaak chronische of levensbedreigende ziektes. Zij worden dagelijks geconfronteerd met hun ‘ongezondheid’, terwijl de ‘gezonde wereld’ gewoon maar doordendert, veelal zonder zich passend om hen te bekommeren. En vaak ook zonder hun eigen goede gezondheid nu eens wel op een juiste waarde te waarderen.
Je hebt het nu eenmaal niet in de hand. Of toch wel?
Bij de ziekte van een ander heb je eigenlijk best veel in de hand. Het verlenen van directe zorg is dan misschien niet altijd aan de orde, maar juist ook het tonen van oprechte interesse en het geven van aandacht kan het leven van een (chronisch) zieke een stuk veraangenamen. Het gevoel om niet vergeten te worden en er toch nog bij te horen zal dan ook altijd een positieve uitwerking hebben.
Zelf ziek worden heb je natuurlijk meestal niet in de hand. Wat je daarentegen wel in de hand hebt, is de wijze waarop je zelf mentaal met die ziekte om gaat. En dat kan zelfs twee kanten op werken, maar wel twee kanten die jij daarbij dan zelf bepaalt.
Mijn vader hield thuis een jarenlang ziekbed vol, ondanks dat het eigenlijk al lang niet meer draaglijk was, maar hij hing nu eenmaal enorm aan het leven. Ondanks de pijn en al het ongemak kon hij nog steeds genieten, ook al bestond zijn ‘leven’ al die tijd nog maar uit zo’n twintig vierkante meter. Zijn wil om te leven én de liefdevolle verzorging en aandacht hielden hem daarbij op de been. Dit alles tot aan de dag waarop we voor goede verzorging genoodzaakt werden om thuis een echt ziekenhuisbed te laten komen. Dát moment deed hem kennelijk voor zichzelf besluiten dáár nooit in te willen liggen, hij wilde niet meer tot last zijn. Hij sloot diezelfde dag nog zijn ogen en het bed kon ongebruikt weer weg.
Ik wens ook jullie niet alleen een goede gezondheid toe, maar daarnaast ook de (mentale) kracht om de vaak minder prettige situaties, bij zowel een ziekte van jezelf als bij ziektes van anderen, positief te kunnen beïnvloeden. Daar wordt de wereld om je heen dan vanzelf weer een stukje beter van.
Hans Zwetsloot is directeur van STOL architecten en voorzitter van het ONDB (Ondernemers Netwerk Duin- en Bollenstreek), een regionaal ondernemers- netwerk met ruim 300 leden. Vanuit die hoedanigheid schrijft hij altijd het voorwoord voor de maandelijkse ONDB- nieuwsbrief, waarin hij, veelal met een glimlach, ingaat op zaken rondom het ONDB en/of het regionale (ondernemers) leven.
