Hooggeëerd publiek!

Hooggeëerd publiek!

‘Hooggeëerd publiek!’ en ‘Komt dat zien!’. Hoe vaak sprak Alex Sijm deze zinnetjes niet uit? Ontelbaar vaak. Als kleine jongen oefende hij ze duizenden keren, in zijn hoofd en hardop. En later in de circustent. De zinnetjes blijven magisch voor hem. En actueel, want ook in zijn nieuwe carrière misstaan ze geenszins.

De ogen van Alex twinkelen. De verbouwing van zijn bedrijfspand in Broek op Langedijk tot coachingspraktijk is achter de rug en het resultaat stemt hem meer dan tevreden. Zijn sierlijke logo prijkt aan de gevel en binnen hangen zijn verleden en heden in grote foto’s aan de wanden. Verleden en heden, ze zijn onlosmakelijk aan hem verbonden. Want hij is nu coach, consultant en spreker en dat is te danken aan zijn verleden.
Hij ziet er fit en getraind uit. Zijn witte overhemd met opgestroopte mouwen, zijn handelsmerk, verklappen deels wie en wat hij is: enerzijds gesoigneerd en anderzijds altijd bereid om hard te werken. Want als iemand weet dat dingen niet vanzelf gaan, dan is het Alex wel.

Loodzware behandeling
Alex Sijm werd geboren met spasme, waardoor hij in zijn tienerjaren alleen kon lopen met behulp van krukken. Dankzij een speciale doch loodzware behandeling genaamd craniosacraal therapie kon hij op een gegeven moment zijn krukken aan de kant gooien. Echter, hoewel zijn motoriek was verbeterd, bleef zijn beperking zichtbaar. Een beperking ja, geen handicap. Een handicap impliceert dat je dingen niet kunt doen, maar Alex is het levende bewijs dat dromen, ongeachte welke, werkelijkheid kunnen worden.

Als kind en ook als volwassene verdoezelde hij zijn beperking waar en wanneer mogelijk. Als spreekstalmeester in het circus gingen de lichten pas aan als hij in het midden van de piste stond. En als hij gasten ontving op kantoor bleef hij achter zijn bureau zitten. Eerst praten en ontdekken wie Alex Sijm echt is, dan pas mochten zij zien hoe
hij liep. Anders gezegd, mensen moesten hem beoordelen op wat hij goed kon en niet op wat hij minder goed kon. “Ik voelde dat ik door mijn spasme altijd met een achterstand begon en dat ik dat moest compenseren. Dat deed ik door creatief te zijn, maar ook door te knokken en nooit op te geven.”

Lees meer

 


Reacties

WhatsApp us!