Dennis van der Werff, Blindengeleidehond

Dennis van der Werff, Blindengeleidehond

Wij waren absoluut geen gezin voor een hond. Druk, gejaagd, proppen teveel dingen in een dag. Een hond was dan ook niets voor ons. Zelfs de goudvissen hielden het bij ons nog geen drie weken uit.

Maar onze twee zonen bleven vragen om een hond, stug en onverstoorbaar. Wij konden dat echter goed pareren. Immers, niet alleen in heb niets met honden, mijn vrouw Anouschka moest er ook niet aan denken. Maar de jongens hielden vol en langzaam maar zeker vonden wij dat wij daar toch iets mee moesten.

En toen kwam Anouschka op het idee kwam om ‘puppypleeggezin’ te worden. Dan krijg je een jaar lang, onder auspiciën van de KNGF, een puppy in huis die daarna wordt opgeleid tot blindengeleidehond. Het idee erachter was tweeledig: je steunt een goed doel, maar tegelijkertijd zou het voor ons een test zijn. Immers, als we een hond na dat jaar nog steeds leuk zouden vinden, zouden we een eigen hond nemen.

Persoonlijk dacht ik dat we er na een jaar wel klaar mee zouden zijn. Mannelijke intuïtie, zeg maar. Mijn vermoeden werd gevoed door de eerste weken. De pup kwam drie dagen voor de kerst, hield ons ’s nachts wakker met zijn gepiep en toen wij Tweede Kerstdag achttien gasten ontvingen voor een etentje was het bij ons thuis, dankzij de pup, een grote stressbende. Als klap op de vuurpijl bevuilde de pup vijf keer per dag ons huis, beet hij onze jongste zoon in zijn oorlel die vervolgens naar de EHBO moest en was onze oudste doodsbang voor de hond omdat die hem telkens in zijn tenen wilde bijten; hij was daardoor constant voor het dier op de vlucht.

En ik dacht: tja, jullie wilden een hond. 

Maar na een paar weken veranderde de situatie. Anouschka bleek een natuurtalent te zijn als hondentrainer. En onze oudste haalde een 9 voor zijn eerste spreekbeurt die natuurlijk over blindengeleidehonden ging. De pup ging mee de klas in en aan het einde van de spreekbeurt stelde één van zijn klasgenootjes de legendarische vraag: “Dus deze hond is blind?”

En verder: onze jongste was inmiddels onafscheidelijk van onze trouwe viervoeter en zelf begon ik ook een soort lol te krijgen in het uitlaten van de hond.

Toen bleek dat we iets ‘kleins’ over het hoofd hadden gezien. Een futiliteitje, zeg maar. Het hondje was in kort tijd compleet opgenomen in ons gezin en iedereen was gek op haar. Maar we hadden een contract getekend. Daarin stond dat we de hond na een jaar moesten afstaan voor de opleiding.

De dag dat ze terugging was verschrikkelijk. De oudste sprak hele verhalen in op zijn IPod, over hoeveel hij van haar hield en dat zijn hart gebroken zou zijn als ze wegging. De jongste kon alleen maar aan een stuk door huilen en mijn vrouw was er niet veel beter aan toe. En ik, ik was er heel stiekem ook beroerd van.

Wat ons op de been hield, waren de filmpjes op YouTube; over wat een blindengeleidehond voor blinden betekent. Mensen die vanwege hun handicap in een isolement leven, worden daar dankzij de blindengeleidehond uitgehaald. De kinderen begrepen opeens beter waarvoor ze het deden. En gaandeweg werd het verdriet minder. Inmiddels is Vika een topgeleidehond en heeft ze de opleiding met vlag en wimpel afgerond.

Om een lang verhaal kort te maken, wij zijn als gezin heel erg geschikt voor een hond. Afgelopen zomervakantie besloten we ons unaniem opnieuw aan te melden als puppypleeggezin. Een paar weken geleden hebben we pup nummer twee opgehaald.

reageren? mail naar: d.vanderwerff@vanderwerffgroep.nl

https://www.vanderwerffgroep.nl/

 


Reacties

WhatsApp us!