Ik groeide op met posters van Hans Wiegel tegen het keukenraam. Zo maakten mijn ouders met trots kenbaar dat de VVD hun cluppie was. Zoals onze buurman dat ook deed. Bij hem hing Dries van Agt aan de voordeur. Mijn vader en die buurman waren de beste vrienden.
Nu zag ik vorige maand nauwelijks nog posters op woningen. Alsof men bang was een baksteen door de ruit te krijgen.
Angst is een slechte raadgever, maar ik besef ook wel dat we in een rare, grimmiger wordende wereld leven. Daarom heb ik nog meer respect gekregen voor de mannen en vrouwen die op straat flyers uitdeelden namens hun politieke partij. Met alle gevolgen van dien.
Daags voor de verkiezing verrichtte een paar D66- vrijwilligers promotiewerk in de Douzastraat. Terwijl ik een broodje at bij De Vriend, zag ik hoe enkele voorbijgangers buiten de flyers weigerden aan te pakken en daarbij soms venijnige, minachtende opmerkingen maakten. Alsof D66 de bron van al het polarisatiekwaad was.
Die bron zijn we zelf. We wijzen naar anderen, maar vergeten naar onszelf te kijken. Oké, je hebt 22 november gestemd.
Ga je nu ook actief lid worden van de partij die jouw kruisje kreeg? Zeker op lokaal niveau staan partijen te springen om vrijwilligers. Dat je te druk bent als ondernemer is een mager excuus. Bedenk wat Nederland nodig heeft, bezoek partijbijeenkomsten en discussieer mee over de te volgen koers. Wat zei Kennedy? “Vraag niet wat jouw land voor jou kan doen, vraag wat jij kan doen voor jouw land.”
Ik verlang terug naar de tijd van Hans en Dries en hou hoop dat die tijd terugkomt. Het enige wat we daarvoor moeten doen, is ons gaan realiseren dat de verandering niet in Den Haag, maar bij onszelf begint.
Fijne dagen allemaal. Proost!
Oscar Middeldorp
INTO business Leiden
