Ik werd honderd. Voor mijn gevoel dan. Ik was jong en het leven was een feest. Mijn werk, studie en grote hobby hadden auto’s als gemene deler en die waren mijn grote passie. Des te sportiever, des te beter. Ik racete op circuits in binnen en buitenland en ging oerendhard, want het woord ‘risico’ kende ik niet. Nee, ik was geen megatalent, maar wel een durfal en daardoor toch regelmatig succesvol.
Ik denk er nog vaak met een grote glimlach aan terug. Of ik terug wil naar die tijd? Nee, want die is geweest. Inmiddels is de 50 in zicht, gedraag ik me (meestal) naar mijn leeftijd en dat bevalt me prima.
Het contrast tussen Oscar toen en Oscar nu is groot. Toen dacht ik nauwelijks na over wat ik at en dronk, hoeveel uur ik sliep en of ik wel genoeg beweging had. Nu ben ik me daarvan bewust. Lekker eten en drinken is prima, maar graag ook een beetje gezond en met mate. En sla ik de sportschool een keer over, dan knaagt het schuldgevoel.
Want net als elke veertiger wil ook ik gezond ouder worden. Want gezondheid is alles. Toch raar dat de meeste mensen daar pas op latere leeftijd echt over gaan nadenken?
Mijn zoon racet nu. Ik zie in hem de Oscar van toen. De wereld ligt aan zijn voeten. Hij denkt niet na maar doet gewoon. Nee, daar zeg ik zo min mogelijk iets van. Is namelijk aan dovemansoren gericht. Bovendien komt het goed, want op een dag is hij de veertiger die ik nu ben.
