Jan Buitendijk
Een reünie van oud-klasgenoten leert je dat wat er van je is geworden minder belangrijk lijkt, dan hoe je dat voor elkaar hebt gekregen. De afgelegde weg is onbekend, maar o zo mooi om vanuit het nu op terug te kijken.
En dan sta je daar op de reünie van je middelbare school, voor mij het Agnes College. Je kent dat wel, oude verhalen, oud-docenten, vriendjes, vriendinnetjes, stoere verhalen, sportsuccessen met schoolteams, ontboezemingen, herinneringen en een ontmoeting met die strenge docent Nederlands die toch wel een heel vriendelijke vrouw blijkt te zijn.
Waar je verwacht dat op de vraag ‘hoe gaat het met je’ het antwoord ‘druk, druk, druk’ volgt, krijgt de reactie een andere richting. Allerhande persoonlijke levensgebeurtenissen waarbij partners, ex-partners, kinderen, de van vroeger bekende ouders centraal staan. Vreugdevolle ervaringen, schrammen en littekens, successen en impact op een volgende stap in het al decennia voort ontwikkelende pad van jouw klasgenoot. En die klasgenoot ken je als de dag van gisteren. De tijd lijkt stil te hebben gestaan bij die herinnering aan de schoolfeesten, het basketbalveld of de te-laat-briefjes bij de conciërge.
Persoonlijke ontwikkeling van die klasgenoot waarvan je verwacht had dat zij advocaat of accountant zou zijn geworden. Functies, beroepen of statusverhogende werkplekken komen nauwelijks aan de orde in de reünie-gesprekken. Wat dan wel zult u zich afvragen? Naast bijna amoureuze bekentenissen of schoorvoetende formulering van schoolcriminele activiteiten van destijds zestienjarigen komt vooral de persoonlijke ontwikkeling onder woorden. Met elkaar bespreek je hoe je zo geworden bent. Met nog immer die herkenning van je-bent-nog-steeds-dezelfde, wat grijzer, wat zwaarder, wat meer rimpels. Vooral herinner je elkaar aan de mooie en positieve zaken die een goede basis blijken te zijn voor jou als persoon. De basis die ieder persoon leiding laat geven aan de stappen voorwaarts. Dat doe je immers zelf.
Persoonlijk leiderschap is in ieders eigen maat en vorm de weg naar diens toekomst. Uiteraard heb je daar de omgeving voor nodig. Gesprekken met collega’s en leidinggevenden ondersteunen je hierbij. Een open gesprek op basis van eerlijkheid en oprechte interesse in elkaars ontwikkeling. Ook binnen de organisatie, als was het een tussenuur op de middelbare school.
Vorm geven aan je loopbaan is het inslaan van nieuwe paden. Hiertoe maakt duidelijkheid het mogelijk die ontwikkeling vorm geven. Tussen de bedrijven door af en toe een uur pakken om de ontwikkeling binnen de functie, de ontwikkeling binnen of buiten de organisatie met de leidinggevende te bespreken levert je een blik voorwaarts. Het verhoogt de kans en vermindert de angst een nieuw loopbaanpad te bewandelen. Het kan je duidelijkheid verschaffen welk scenario in te richten om jaren later terug te blikken op schrammen en successen die je niet ouder hebben doen worden, maar wel naar passie en motivatie hebben ontwikkeld! Een tussenuur is zo gepland! Ik ontmoet u dan ook graag!
