Ik schrok, ook al verraste de uitkomst mij niet. Ik voelde me namelijk al enige tijd te zwaar. Broeksknopen stonden op springen, overhemden scheurden bijna en bewegen ging ook wat minder soepel. Dus was de weegschaal zowel realistisch als onverbiddelijk: 107 kilo schoon aan de haak.
Mijn vooruitzicht stemde me extra somber. De volgende dag zou ik namelijk voor een vakantie van drie weken naar Spanje vertrekken. Natuurlijk is dat iets om naar uit te kijken, maar het is gangbaar dat ik op vakantie een paar extra onsjes aankom. Of zelfs iets meer dan dat. Een kilo per week is in mijn geval heel normaal. Dus 3 weken is 3 kilo erbij... Met een totaal van 110 kilo kon ik op voorhand niet leven. Daarom besloot ik dat dat niet ging gebeuren.
VIJF BROERS
Ik kom uit een gezin met vijf broers. Opgegroeid met gestampte pot en het bord moet leeg. Wij wegen stuk voor stuk meestal rond de 100 kilo, maar zijn ook zonder uitzondering een slordige 1.90 meter. Nu is 100 kilo weliswaar iets te zwaar, maar met deze lengte komen we er mee weg, zeg maar. Maar nu kwam ik dat niet meer. Nu 107, straks misschien wel 110. Nee. Ging niet gebeuren. De knop ging om en ik besloot op dag 1 van mijn vakantie te gaan afvallen. Hoe? Door gezond te eten. Bovendien nam ik mij voor elke dag 2 kilometer te zwemmen. In Spanje was het zwembad van ons vakantiecomplex 15 meter lang. Mijn dochter had het uitgerekend: “Dat zijn elke dag maar 133,3333 baantjes, pap.’’ Zwemmen is niet mijn sport. Mijn borstcrawl ziet er niet als een borstcrawl uit en ik verslik me om de haverklap bij het ademhalen. Dus werd het een brave schoolslag. Op de eerste dag permitteerde ik mij twee rustmomenten van een paar minuten. Op de tweede dag nog maar één en vanaf de derde dag mocht ik tussendoor niet meer pauzeren. Wel besloot ik dat snelheid onbelangrijk was, zolang ik die 2 kilometer maar haalde. Toch wist ik de afstand al snel in 3 kwartier af te leggen.
VIS EN KIP
Van eten en drinken maakte ik een sport. In de supermarkt speurde ik de schappen af naar gezonde producten. Ik at salades met vis, dagelijks drie tot vier stuks fruit en in restaurants zocht ik op de menukaart direct naar gegrilde biefstuk of kip. En verder, een droog wit wijntje mocht, maar gedurende de hele dag stonden er overal kannen gevuld met water en schijfjes citroen klaar. En als iets voor het grijpen staat, pak je het toch sneller. Na drie weken voelde ik mij al beter. Weer thuis liep ik linea recta naar de weegschaal. En jawel hoor, 104. Ik was gewoon 3 hele kilo’s kwijt. Toen besloot ik dat ik door zou gaan en ik bepaalde een streefgewicht. Dat werd 90 kilo. Geen idee waarom, maar gevoelsmatig leek me dat wel een goed gewicht.
BESLISSING
Een kleine 4 maanden later stond het in het schermpje van de weegschaal: 90,4 kilo. Toen nam ik nog een beslissing: ik zou op dit gewicht blijven. Want ergens komen is één ding, ergens blijven is een ander. Vanaf die dag zou ik direct na het ontwaken op de weegschaal gaan staan. Elke dag dus. En zolang de weegschaal een gewicht tussen de 89 en 91 kilo aangaf, was het goed.
Inmiddels ben ik een jaar verder. Mijn ochtendprotocol is nog steeds heilig. Het resultaat: vanmorgen 90,1 kilo, gisteren 89,8 en eergisteren 90,4. Soms kom ik buiten mijn gestelde marge terecht en stuur ik onmiddellijk bij. Hoe? Door die dag wat minder brood, aardappelen en pasta’s te eten. Koolhydraten zijn de grootste vetmakers, zo hoor ik altijd en dat zou best wel eens kunnen. In elk geval werkt dit voor mij.
Inmiddels ben ik er wel achter gekomen dat het soort eten belangrijk is, maar dat het vooral gaat om de hoeveelheid eten. Zolang ik zorg dat ik normaal eet en me niet volgooi, gaat het eigenlijk altijd goed. Ook heb ik gemerkt dat overdag eten veel minder erg is dan ’s avonds. Het ontbijt en de lunch gaan daarom gepaard met een lekker bord eten. Maar tijdens het diner hou ik mij in. En na 8 uur ’s avonds draai ik mijn slokdarm op slot. Althans, meestal.
SPIERMASSA
En sporten? Van sporten word je zwaarder. Spiermassa is zwaarder dan vet. Aan de andere kant werkt je stofwisseling dankzij het sporten weer beter. Maar door de bank genomen val je van recreatief sporten niet af. Toch is het belangrijk. Hangend vel is immers ook niet alles. Sinds een half jaar bezoek ik de sportschool. Twee keer per week. Die 90 kilo weet ik nog steeds in takt te houden. Mijn personal trainer zegt echter dat ik dat wel moet loslaten. “Zolang je zo blijft eten, drinken en bewegen is het helemaal goed, maar bedenk dat je nu spieren aan het kweken bent. Dus op een dag word je weer zwaarder dan 91 kilo, maar dat is niet erg. Dat moet zelfs. De weegschaal is een prima leidraad, maar kijk vooral in de spiegel. Daar zie je wat gezond eten en sporten met je doet.” Ik voel me er overigens geweldig bij. En zondigen? Doe ik zeker. Die zak chips lonkt regelmatig en een avondje doorzakken mag soms ook. Weet je wat nou het mooie is? Er is geen diëtist of afvalgoeroe aan te pas gekomen. Ik heb het zelf gedaan en doe het nog steeds zelf. Het geheim: je Hollandse boeren verstand gebruiken. Klaarblijkelijk heb ik dat.
MOUNTAINBIKE
Ondertussen kocht ik ook een fiets. Onze jongste is begonnen op de middelbare school en de regel is dat onze kinderen dan een grotemensen fiets krijgen. Toen hij die in de fietsenwinkel uitzocht, zag ik ‘m staan. Eentje die het midden houdt tussen een stads fiets en een mountainbike, 7 versnellingen en verder niet teveel poespas. Kortom, precies de fiets die bij mij past. Sindsdien fiets ik zoveel als mogelijk. Dus ook naar kantoor en klanten. En ik moet zeggen, daar knapt een mens van op. Natuurlijk heb ik met afgelopen voorjaar en zomer veel geluk gehad; het weer was geweldig.
GEZONDHEID IS ALLES
Inmiddels is het bij INTO business weer business as usual. De uitgevers van onze magazines kwamen na de vakantieperiode bijeen om de gang van zaken door te spreken. Het eerste punt op de agenda behelsde onze herfstuitgaven, met het thema ‘Gezondheid is alles’, dit nummer dus. De achterliggende gedachte: je kunt van alles willen en ambiëren, maar zonder een goede gezondheid valt dat niet mee.
Daar zaten we dan, om de vergadertafel. Ik bekeek de mannen één voor één. De vakantie had hen bruine doch bolle wangen bezorgd. En hun buikjes waren nog mooier rond dan anders. Maar dat daar verandering in ging komen, stond, geheel in lijn met ons thema, als een paal boven water. David van Kesteren (Duin- en Bollenstreek en Haarlemmermeer INTO business) nam zich voor drie keer per week te gaan tennissen. Werner van den Bosch (Alphen en Gouda) en Oscar Middeldorp (Leiden en Zoetermeer) kampten enige tijd met wat blessureleed, maar nu besloten ze weer twee keer per week naar de sportschool te gaan. En Martijn van Dalen (Amstelland en De Venen), die had deze zomer samen met zijn dochter meegedaan aan het televisieprogramma ‘Bommetje’. Daarbij was hij van een luchtkussen gelanceerd en meer dan elf meter de lucht in geslingerd. Ondanks de nodige bescherming had de klap op het water hem een paar gekneusde ribben bezorgd. Daar moet hij nog even van bijkomen. Maar dan zal hij de voetbaltraining weer hervatten - Martijn is al jaren de betrouwbare sluitpost van Alphia 3. En dus zal ook hij in shape komen.
MIDDELBARE LEEFTIJD
Wij uitgevers, allen van middelbare leeftijd, denken na over onze toekomst. En wat die toekomst ook brengen mag, met een fit lijf zijn doelen nu eenmaal makkelijker te realiseren. Voor ons is fit worden en blijven een kwestie van niet al te spastisch doen en te blijven genieten van wat minder gezonde zaken des levens. Maar het is vooral een kwestie van veel lachen. Want ja, zoals gezegd fitness ik ook, maar ik ben er wel achter gekomen dat je geen spier zo vaak moet trainen als je lachspier. Want lachen is gezond. Niets is gezonder dan dat. En zeg nou zelf, vrolijke mensen zien er toch altijd beter, mooier en gezonder uit dan de zuurpruimen?
