Foto: Martine Goulmy
Anne Heijnen is sinds 1 juli van dit jaar toegetreden als notaris bij Verhees Notarissen in Katwijk en Rijnsburg. Ze is de vijfde partner van het bedrijf. Hoewel ze geen geboren en getogen Duin- en Bollenstreker is en jarenlang dacht dat ze ooit terug zou gaan naar de plek waar ze opgroeide, de Betuwe, is ze daar van teruggekomen. “Hier heb ik namelijk het beste van twee werelden ontdekt.” Een interview.
WELKE TWEE WERELDEN ZIJN DAT?
“In Haaften stapte ik het huis uit en dan was ik ook echt buiten. Wij woonden langs de Waal en eenmaal buiten zag ik meteen het water,
de vogels en de flora. In Oegstgeest was dat aanvankelijk niet zo. Daar stapte ik wel naar buiten, maar niet de natuur in. Inmiddels zijn mijn man en ik verhuisd naar de andere kant van Oegstgeest, tegen Rijnsburg aan. Nu ervaar ik dat gevoel wel. Hier vind ik nu wel de rust en de ruimte en zie ik prachtige landschappen. Van mijn huis naar de binnenstad van Leiden is het even ver als van mijn huis naar het strand. Die twee werelden dus.”
JE STUDEERDE RECHTEN IN LEIDEN. JE HAD OOK DICHTER BIJ HUIS KUNNEN GAAN STUDEREN.
“Ik ben geboren in Ootmarsum in Twente. Toen ik elf jaar was verhuisden mijn ouders, mijn broer en ik naar Haaften. Daar woonden we fijn. Dus inderdaad, ik had bijvoorbeeld ook voor Tilburg kunnen kiezen. Maar het werd Leiden. Enerzijds omdat ik daar wat mensen kende, anderzijds omdat ik daar snel een kamer kon krijgen. Ik heb het goed naar mijn zin gehad in mijn studententijd, maar zei ook altijd: ooit ga ik weer de Randstad uit. Nou, niet dus.”
JE STUDEERDE NOTARIEEL RECHT. BEN JE NA JE AFSTUDEREN DIRECT ALS KANDIDAAT-NOTARIS AAN DE SLAG GEGAAN?
“Ik was klaar met mijn studie en toen begon de crisis. De banen lagen toen niet voor het oprapen, ook niet in het notariaat. Ik kon uiteindelijk aan de slag bij een prijsvechter in Bunnik. De notaris daar tekende zeven aktes in een kwartier. Het was gewoon een aktefabriek. Ik begon in november en ik weet nog dat ik in december dacht dat dit het voor mij niet was. Ik voelde me daar zó ongelukkig. In januari ben ik gaan praten met een headhunter en kon ik gaan werken in het Westland bij een notaris die het andere uiterste was. Daar heb ik het vak echt geleerd. Maar hoewel het een goede notaris was, wachtte hij vanachter zijn bureau tot het grind begon te knerpen. Kortom, hij was weer niet zo’n goede ondernemer. In die tijd fietste ik regelmatig naar het strand en dan reed ik langs Verhees. Vaak dacht ik: als ik daar toch eens kon werken. Een kantoor met een goede reputatie, lid van Netwerk Notarissen, met goede mensen die bovendien ook ondernemers zijn. In 2013 besloot ik een open sollicitatie te sturen. Als antwoord kreeg ik: ‘We hebben geen vacature open maar willen toch graag dat je komt praten.’ Anderhalve maand later ging ik er aan de slag.”
