Dat stond op het portier van de rode vrachtwagens. Een familiebedrijf in goederenvervoer in Stad aan het Haringvliet op Goeree-Overflakkee. Die weduwe is Jannetje Schuurman, geboren in 1902, overleden in 1993. En het is mijn lieve en dappere oma. Sneeuwwit lang haar in een knotje, heldere, soms priemende ogen in een prachtig gerimpeld gezicht. Mijn broertje en ik bij haar op schoot, elk op een knie, aandachtig luisterend als ze op woensdagmiddag het kinderverhaal uit de Margriet voorlas. Mijn moeder was dan aan het werk op het kantoor van het transportbedrijf. Zij toverde met haar typemachine grote witte vellen om in rekeningen en brieven.

Aan de top komen is al een ding op zich. Maar er blijven... Altijd in de spotlights staan maakt dat nog meer mensen je goed kunnen analyseren en van de troon willen stoten. Minder rust vanwege toegenomen verplichtingen, verzoeken en kansen buiten de sport. De keerzijde is dat iedereen iets van je vindt en dat je op je tellen moet passen.

Met permissie van de hoofdredactie kaap ik het thema van deze editie, Groen is poen.

Lunchtafeldiscussiepunt bij ons op kantoor: van het eten van kipfilet-voor-op-brood word je ziek. Argument: kipfilet-voor-op-brood valt onder de categorie ‘bewerkt vlees’ en bewerkt vlees is kankerverwekkend. Omstandigheid: collega ‘kamp EENS’ is twintiger en ik –‘kamp ONEENS’- niet. Ik stam uit de tijd van de stellige overtuiging dat kipfilet gezond is: veel eiwitten en weinig vet. Hoe anders is de huidige (wetenschappelijke) perceptie betreffende het nuttigen van vlees...

De uitgever overvalt mij vandaag (23 maart) met een kindly reminder om de column in te leveren. Straal vergeten! Mijn echtgenote en ik hebben sinds anderhalve week griep en naar het zich laat aanzien van het Corona virus. Elke keer denk je: “Nu zijn we er door“, dan krijg je weer een klap met de hamer. We zitten nu een week met twee kinderen opgehokt in quarantaine en het is nog niet voorbij.

Dat klinkt uitbundig. En nodigt uit tot verder rijmen; groen kost poen, groen wil poen, om de poen is het te doen. En er komt een liedje in mijn hoofd: poen, poen, poen, poen! Wim Sonneveld zong er over in 1955: 't Zal je gedacht zijn wat je allemaal met poen ken doen. Je hoort vaak zeggen dat geluk niet zo te koop is, maar geld doet wonderen en vooral als 't een hoop is.'

Zo, in het laatste nummer van het jaar heeft de uitgever een thema gekozen waar je eigenlijk niks mee kan. Wat is dat nou: Grenzeloos ondernemen?

Direct vliegen de associaties door mijn hoofd. Grenzeloos dat is een heerlijk gevoel. Vrijheid, zorgeloos zijn, je nergens door belemmerd voelen. Niet hoeven nadenken, alles is mogelijk! En dan gekoppeld aan ondernemen. Ook zo’n positief woord. Als ondernemer ben je gemotiveerd om je doel te halen, de wereld om je heen te beïnvloeden. Er alles aan doen dat het ook lukt.

Grenzen... Ik vind ze zowel logisch als onnavolgbaar. Neem bijvoorbeeld landsgrenzen. Landsgrenzen zijn de resultaten van de keuzes van een aantal mensen die opgelegd zijn aan velen.

Eén van de speerpunten van de afdeling personeelszaken/HRM is het benadrukken van de menselijke kant van de business. Daarom vinden wij dat de afdeling personeelszaken een belangrijke rol vervult bij het creëren van bewustwording met betrekking tot cyberbeveiligingsvraagstukken. Op die manier levert deze afdeling een significante bijdrage aan het veiliger maken van de organisatie.

Even googelen op ‘the next generation’ levert nogal wat verschillende hits op. Van de science fiction televisieserie Star Trek uit de jaren tachtig en negentig tot een online platform dat Amsterdammers aanspoort om bewuster te leven.

Bij het horen van het thema denk ik direct terug aan Star Trek, een SF-serie uit de jaren 60.

Net zoals velen van jullie was ik vorig jaar bij de haringparty van MeerBusiness Haarlemmermeer in Claus Park Collection. Daar sprak trendwatcher Lieke Lamb.

Tussen mijn 7e en 8e verbreedde mijn horizon zich in rap tempo. Tot dan bestond mijn leven uit Pippi Langkous en Barbapapa. Ineens wilde ik alles weten over voetbal en muziek. Ik vrat het.

Elke week maak ik content over zaken rondom mijn vakgebied. Op dit moment kan ik maar aan één onderwerp denken. En dat ben jij Valenti. Je bent nu achttien maanden en je hebt al meer ziekenhuizen van binnen gezien dan de meeste mensen in zestig jaar.

Deze uitspraak geeft me een beetje de kriebels. Waarom? Als eerste door het woordje ‘personeel’. Dat doet mij te veel denken aan afstand, eenrichtingsverkeer. 

Henry Ford, de grote autobouwer, zei het al: “Verlies is simpelweg de kans om opnieuw te beginnen.” Ford kon het weten. Voor hij automobielhistorie schreef, ging hij tweemaal bankroet. Niet alleen zijn lopende band zou navolging krijgen, ook een faillissement als basis voor succes werd een Amerikaanse traditie.

Wat is een goede makelaar? Of beter gezegd wíe is een goede makelaar? Hoe kun je een goede makelaar van een minder goede onderscheiden? En waaraan moet iemand überhaupt voldoen om in aanmerking te komen voor het compliment ‘Dát is een goede makelaar’...

Een kind dat net leert lopen, dat is het eerste beeld dat me te binnen schiet. Lang geleden begeleidde ik als ‘grote’ zus mijn broertje van 1 jaar oud in zijn eerste zelfstandige stapjes. 

Het begon allemaal als een grap. Het overnemen van een bedrijf. “Wat zou het grappig zijn”.

Bij het horen van het thema van deze uitgave moet ik direct denken aan mijn kinderen.

U kent dat wellicht, nachtelijke rituelen om in slaap te vallen. In mijn schemerslaap retourneer ik eindeloos vanaf de baseline geslagen topspin ballen van Björn Borg, de tennisheld van mijn jeugd. Of ik rij rondjes ‘28 blank’ op de ijsbaan, waarbij ik om een of andere reden alle bochten rechtsaf- in plaats van linksaf neem. Beetje tegendraads, mij de versnellingen van Eric Heiden inbeeldend, op weg in een gouden schaatspak naar vijf keer goud in Lake Placid 1980.  

Hé, dat is verrassend. Voor het eerst in mijn nog prille columnistenbestaan, een bewering die geen wrevel of irritatie oproept. Dit gaat vast een saaie column worden. Wel komt direct het aloude mantra; Mens sano in corpore sano in mij op, een gezonde geest in een gezond lichaam.

30 seconden zo snel mogelijk met je knieën omhoog het stootkussen aantikken, dan heen en weer sprinten naar het doeltje, dan weer 30 seconden met je knieën tegen dat kussen, sprinten, knieën en nog één keer sprinten. Geen rust. 30 seconden vooruit stoten, 10 harde hoeken, stoten, hoeken, stoten en nog één keer hoeken. Slokje water.

Tja, lekker thema! Daar sta ik dan met mijn volle postuur, te weinig beweging en te lekker eten!

Laat ik dit stukje beginnen met een excuus: ik ben een man. Of vertoon althans sterke gelijkenissen met deze grof gebouwde, agressieve verschijningsvorm van de homo sapiens. Sinds #metoo moet je dat soort dingen erbij zeggen. En liefst voeg ik er aan toe: niet zomaar een man, ook nog eens een witte man uit een voormalig koloniaal rijk.

Het is inmiddels meer dan 25 jaar geleden dat relatietherapeut John Gray zijn zelfhulpboek “Mannen komen van Mars, vrouwen van Venus” schreef. Is dat boek eigenlijk nog actueel?

Mannen komen van Mars.... Een tricky inkoppertje. Want wat zeg je snel iets verkeerds binnen dit thema ;-) Voor deze editie was ik van plan om de spreekwoordelijke pen aan Amanda over te dragen. Zij is mijn collega, echtgenote en moeder van mijn kinderen.

Zo’n 25 jaar verscheen dit boek van relatietherapeut en zelfhulpgoeroe John Gray. Hij schreef een wereldwijde bestseller. Nog steeds worden jaarlijks honderdduizenden exemplaren verkocht. Een regelrecht commercieel succes.

Zo nu en dan kom je iemand tegen met zo’n bijzonder verhaal dat je een enorme spiegel voor je neus krijgt. Het type verhaal dat jezelf in een ander perspectief doet plaatsen. Een ‘wat-zeur-ik-nou-eigenlijk?!’-verhaal. Het overkwam mij laatst weer.